Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ

Μετά από τόσο και τόσα τον τελευταίο καιρό, έχω πειστεί. Ο πρώην υπουργός φιλοξενεί Ινδούς οικονομικούς μετανάστες , και η κόρη του πέτυχε με αδιάβλητες εξετάσεις τον διορισμό. Τελικά αν και στην αρχή η κυβέρνηση τον κάλυψε, ο υπουργός απομακρύνθηκε,και τον αντικατέστησε η very Fannie Πετραλιά.
Αν μη τι άλλο ο πρωθυπουργός απέδειξε για μια ακόμη φορά ο,τι διαθέτει χιούμορ
Δεν μένει λοιπόν να τραγουδήσουμε για να το διασκεδάσουμε. Ο καιρός λοιπόν έφτασε….

Subscribe Free
Add to my Page

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

ΟΔΟΣ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ

Η πρώτη θεματική ενότητα είναι τα σατυρικά τραγούδια. Τραγούδια που χλευάζουν, τραγούδια που προσφέρουν μια κεντρική ιδέα για προβληματισμό για «όποιον καταλαβαίνει και ξέρει που πατά και που πηγαίνει».

Ο Βασίλης Νικολαιδης, με σπουδές νομικής, και μουσικές ανησυχίες, εμφανίσθηκε στα πράγματα, κερδίζοντας τους πρώτους αγώνες ελληνικού τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκη στην Κέρκυρα, ( το 1981 αν δεν κάνω λάθος ), με το τραγούδι «η οδός Σανταρόζα». Το τραγούδι πραγματεύεται τον προβληματισμό του δικηγόρου , τις αναστολές του, και μιλά για «θεια δική», κάτι που περιμένουμε όλοι σ’αυτή την ζωή, ή υπέθεσα λάθος;
Ένα από τα κυριότερα στιχάκια , το «αν έχεις σαν και εμένανε απάνθρωπη καρδιά,/ και κομμάτι διαστροφής στο σάπιο σου κρανίο», ήταν το σημείο που «πικάριζα» κάθε φορά που το τραγουδούσα, τους φίλους μου , οι οποίοι σπούδαζαν τότε στη νομική σχολή.
Διαπιστώνω με λύπη τελικά πόσοι κουβαλάνε αυτό το «σάπιο κρανίο», και δεν μένει παρά να τους το αφιερώσω.
ODOS SANDA ROSA.mp3 -

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

H τέχνη της αγάπης

«Εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, δεν αγαπά τίποτε. Εκείνος που δε μπορεί να κάνει τίποτε δεν καταλαβαίνει τίποτε. Εκείνος που δεν καταλαβαίνει τίποτε είναι άχρηστος. Εκείνος όμως που καταλαβαίνει μπορεί και να αγαπά και να προσέχει και να βλέπει… Όσο πιο πολύ γνώση σ’ένα πράγμα, τόσο μεγαλύτερη αγάπη…Όσοι φαντάζονται ότι όλα τα φρούτα ωριμάζουν την ίδια εποχή με τις φράουλες, δεν ξέρουν τίποτε για τα σταφύλια». Παράκελσος

Ο Erich Fromm στο βιβλίο του «η τέχνη της Αγάπης» ( εκδ. Μπουκουμάνη 1987),ερευνά την αγάπη, που περιβάλλεται από τόσες πλάνες, αλλά και την αγάπη των γονιών για τα παιδιά, την αδερφική αγάπη, την ερωτική αγάπη, την αγάπη για τον εαυτό μας, και την αγάπη για το θεό, και την αναλύει στη κοινωνιοψυχολογική της διασταση.
Το βιβλίο αυτό γκρεμίζει έναν, έναν τους κυρίαρχους μύθους γύρω από την αγάπη και μας δείχνει ότι το σημαντικό δεν είναι να αγαπηθείς αλλά να αγαπήσεις καθώς και το ότι η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα αλλά μια ολόκληρη τέχνη που για να ανθίσει απαιτεί καλλιέργεια όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης.Όπως για να μπορέσεις να ζωγραφίσεις καλά δεν γίνεται να περιμένεις το τοπίο που θα σε εμπνεύσει και μετά να πιάσεις το πινέλο και να δημιουργήσεις το ...αριστούργημα, το ίδιο ισχύει και με την αγάπη. Χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση. Αν δεν καταφέρεις να αγαπάς τους ανθρώπους γύρω σου μην περιμένεις να δώσεις αγάπη σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έτσι ξαφνικά...Στην πραγματική αγάπη δε θες να πάρεις από τον άλλο αλλά να δώσεις.Αυτά που θεωρούνται αγάπη στις δυτικές κοινωνίες είναι στην πραγματικότητα μορφές ψευτοαγάπης που καταστρέφουν τη δυνατότητα του ανθρώπου να αγαπά. Γιατί η αγάπη μας διαβεβαιώνει ο Fromm είναι η μόνη απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης...

…Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν το πρόβλημα της αγάπης πρωταρχικά σαν πρόβλημα του πώς να αγαπηθούν, και όχι του πώς να αγαπήσουν, πώς να αναπτύξουν την ικανότητα τους για αγάπη. Ένας τρόπος, αυτός που κυρίως ακολουθούν οι άντρες είναι να πετύχουν, είναι να αποκτήσουν όση δύναμη και πλούτο μπορούν στο βαθμό που τους επιτρέπουν τα κοινωνικά περιθώρια της θέσης τους. Ο δεύτερος τρόπος, αυτός που ιδιαίτερα ακολουθείται από τις γυναίκες, είναι να γίνουν ελκύστηκες, με τη φροντίδα για το σώμα και το ντύσιμο. Πραγματικά για τους περισσότερους ανθρώπους του πολιτισμού μας, το να είναι κανείς αξιαγάπητος σημαίνει βασικά να συνδυάζει την δημοτικότητα με την ερωτική έλξη.

Η εμπειρία της μοναξιάς προκαλεί αγωνία. Το ξεχωριστό της ύπαρξης μας είναι πράγματι η πηγή κάθε αγωνιάς. Το να είμαι μόνος σημαίνει ότι είμαι ξεκομμένος από τους άλλους, χωρίς καμία ικανότητα να χρησιμοποιήσω τις ανθρώπινες δυνάμεις μου. Γιαυτο, το να είμαι μόνος σημαίνει ότι είμαι αβοήθητος, ανίκανος να επικοινωνήσω ενεργητικά με τον κόσμο, τα πράγματα και τους ανθρώπους. Σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να στραφεί εναντίον μου χωρίς εγώ να μπορώ να αντιδράσω. Έτσι λοιπόν το ξεχωριστό της ύπαρξης μας είναι πηγή βαθιάς αγωνίας. Και πέρα από αυτό προκαλεί το συναίσθημα της ντροπής και ακόμα της ενοχής που ενυπάρχει στην ξεκομμένη ύπαρξη, και εκφράζεται στη βιβλική ιστορία του Αδάμ και της Εύας.

Σε μια πρωτόγονη κοινωνία η ομάδα είναι μικρή αποτελείτε από εκείνους που έχουν το ίδιο αίμα μοιράζονται την ίδια γη. Με την αδιάκοπη εξέλιξη του πολιτισμού, η ομάδα μεγαλώνει. Γίνεται η κοινότητα της πόλης, ο πληθυσμός ενός μεγάλου κράτους, τα μέλη μιας εκκλησίας. Ακόμα και ο πιο φτωχός Ρωμαίος ένιωθε περηφάνια γιατί μπορούσε πει «είμαι Ρωμαίος πολίτης» (το ίδιο δεν συμβαίνει άραγε και με τους πολίτες της ψωροκώσταινας;)
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία η ένωση με την ομάδα είναι ο κύριος τρόπος για το ξεπέρασμα του χωρισμού. Είναι μια ένωση όπου το ατομικό εγώ, εξαφανίζεται σε μεγάλο βαθμό, και όπου ο σκοπός του ατόμου είναι να ανήκει στο σύνολο στη αγέλη. Αν είμαι κι εγώ σαν τους άλλους αν δεν έχω αισθήματα ή σκέψεις που με κάνουν διαφορετικό, αν συμμορφώνομαι στα πρότυπα της ομάδας, όσο αφορά τους τρόπους τις συνήθειες, το ντύσιμο, τις ιδέες, τότε έχω σωθεί. Έχω σωθεί από την φοβερή εμπειρία της μοναξιάς.
Το δικτατορικά καθεστώτα, χρησιμοποιούν τις απειλές και την τρομοκρατία για να επιβάλουν αυτή την συμμόρφωση. Τα δημοκρατικά χρησιμοποιούν την υποβολή, και την προπαγάνδα.
Υπάρχει ωστόσο μια βασική διάφορα ανάμεσα στα δυο συστήματα. Στις δημοκρατίες υπάρχει η δυνατότητα για τη μη προσαρμογή, και αυτή είναι ένα όχι σπάνιο φαινόμενο. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα μόνο λίγοι εξαιρετικοί ήρωες και μάρτυρες μπορούν να συμμορφωθούν να αρνηθούν τη συμμόρφωση αυτή. Παρά τη διάφορα αυτή ωστόσο, οι δημοκρατικές κοινωνίες παρουσιάζουν ένα υψηλό βαθμό προσαρμογής. Η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι πρέπει να βρεθεί μια απάντηση στην ανάγκη για συνένωση, και όταν δεν υπάρχει άλλος ή καλύτερος τρόπος, τότε η συνένωση μέσα στη συμμόρφωση με την αγέλη γίνεται η πρωταρχική, η κυριαρχική. Μπορεί να καταλάβει τη δύναμη του φόβου που πηγάζει από το να είσαι διαφορετικός, από το να είσαι λίγα βήματα πέρα από το κοπάδι, μόνο αν νιώσει το βάθος της ανάγκης να ξεπεράσει το χωρισμό. Καμιά φορά αυτός ο φόβος της μη προσαρμογής εξηγείται λογικά σαν φόβος συγκεκριμένων κινδύνων που θα απειλούσαν τον ασυμμόρφωτο. Στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι θέλουν να συμμορφώνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, τουλάχιστον στις δυτικές δημοκρατίες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καν επίγνωση της ανάγκης τους για συμμόρφωση. Ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ακολουθούν τις δικές τους προσωπικές ιδέες, και κλίσεις, ότι είναι ατομιστές, ότι οι πεποιθήσεις και γνώμες τους είναι αποτέλεσμα του δικού τους στοχασμού και ότι απλώς έτυχε οι ιδέες τους να είναι ίδιες με τις ιδέες της πλειοψηφίας. Η ομοφωνία όλων χρησιμεύει μόνο σαν απόδειξη της ορθότητας των ιδεών τους. Και εφόσον υπάρχει ακόμα η ανάγκη να νιώθουν κάποια ατομικότητα, ικανοποιούν αυτή την ανάγκη σε σχέση με τις δευτερεύουσες διάφορες. Τα αρχικά του ονόματος πάνω στην τσάντα ή στη μπλούζα, γίνεται η έκφραση των ατομικών διαφορών. Το διαφημιστικό σύνθημα «αυτό είναι κάτι διαφορετικό», δείχνει καθαρά την έντονη ανάγκη για κάποια διάφορα, που στην πραγματικότητα ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί….

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Επιτηδευμένα συμπεράσματα.

Δυο και σήμερα μέρες έμειναν για την νέα εκλογική αναμέτρηση. Για μια ακόμη φορά, θυμίζει μια από τα ίδια, καθώς στην Ελλάδα ο δικομματισμός κυβερνά (εκτός από ένα διάλειμμα της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα).
Αν και η αντιδράσεις είναι πολλές, τα γκάλοπ δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι δύσπιστοι και επιφυλακτικοί απέναντι στα δυο μεγάλα κόμματα, η γνώμη μου είναι ότι την Δευτέρα στις 17-9-07 θα έχουμε πάλι μονοκομματική κυβέρνηση, και τα δυο κόμματα μαζί θα εκφράζουν το 80% του εκλογικού σώματος. Ο Έλληνας δεν αλλάζει…
Κοντός ψαλμός αλληλούια. Όλα θα τα βγάλει η κάλπη. Δεν έχουμε να περιμένουμε λοιπόν ,παρά κάλπη-κα αποτελέσματα.
Γιαυτό δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις επερχόμενες εκλογές. Συμφωνώ με τον φίλο μου τον χασοδικη, αλλά και με την αλεπουδα, και δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Θα εκφράσω την άποψη μου , ασκώντας και μόνο το πολιτικό μου δικαίωμα, αν και κατά καιρούς σκεφτόμουν την αποχή.
Θα περιγράψω την κόλαση του κυκλοφοριακού στην Θεσσαλονίκη (είναι κάτι που αντιμετωπίζω καθημερινά), καθώς κατά τους ιθύνοντες, το «Μετρό, έπιασε δουλεία», και κατά τους πολίτες η «υπομονή» είναι κάτι που δεν υπάρχει ούτε στο λεξιλόγιο και τον ούτε στον χαρακτήρα τους.
Και ας υποθέσουμε ότι πράγματι το άγχος της «μεγαλούπολης», η έλλειψη χρόνου κ.τ.λ., μας κάνουν βιαστικούς, και ανυπόμονους. Αυτό όμως τι μπορεί να σημαίνει? ότι η απροσεξία είναι τόσο έντονη, και άκρως επικίνδυνη? Είναι τέτοιες οι οδηγικές συμπεριφορές εντός της πόλης (παραβιάσεις κόκκινων σηματοδοτών, πινακίδων σήμανσης STOP, κ.τ.λ.) αλλά και στην περιφερειακή οδο (υψηλές ταχύτητας, συχνές καραμπόλες), όπου όταν συμβαίνει το ατύχημα, πραγματικά σκέφτομαι «όποιον πάρει ο χάρος». Δεύτερο συμπέρασμα (επιτηδευμένα γενικευμένο) :ο Έλληνας οδηγός δεν αλλάζει
Βρέθηκα πρόσφατα αυτόπτης μαρτυράς μπροστά σε ένα τροχαίο, θανατηφόρο. Το φορτηγό παραβίασε το κόκκινο του φωτεινού σηματοδότη, και το μοτοποδήλατο ξεκινώντας κανονικά, δεν μπόρεσε να αποφύγει την σύγκρουση. Μικρή λεπτομέρεια. Ο οδηγός του μοτοποδηλάτου ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΚΡΑΝΟΣ. Εάν φορούσε, θα γλίτωνε με μερικά κατάγματα. Τρίτο συμπέρασμα (και αυτό επιτηδευμένο): ο έλληνας οδηγός μοτοποδηλάτου σπάνια φοράει κράνος.
Έχω τη γνώμη ότι όλα είναι θέμα νοοτροπίας. Δεν θα πω παιδείας, γιατί είμαστε τόσο παιδευμένοι, όπου εκ παιδευτήκαμε στην λαμογιά. Έτσι η νοοτροπία του «δε βαριέσαι», «να βρω ένα δόντι», «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» «στην Ελλάδα ότι απαγορεύεται επιτρέπεται», «στην Ελλάδα όλα ισχύουν μόνο για ένα μήνα»΄ζει και βασιλεύει.
Αυτό το τελευταίο είναι που με πόνεσε περισσότερο. Έτυχε να ταξιδέψω από Θεσσαλονίκη για Αθήνα μια μέρα πριν την εφαρμογή των μέτρων που αφορούν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Αντιμετώπισα την συγκεκριμένη κατάσταση στην εθνική οδό, με τους «βασιλιάδες του δρόμου», και τα μπλόκα παγίδες της τροχαίας σε σημεία όπου οι εννέα στους δέκα οδηγούς είναι παραβάτες. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα τύχης, και εξαρτάται από την απασχόληση του τροχονόμου με άλλο παραβάτη για να μην δεχτεί κανείς κλίση. Όποιον πάρει ο χάρος δηλαδή…
Μεσολάβησαν οκτώ ημέρες στο Βερολίνο, και κατά την επιστροφή, το θαύμα εγένετο Η εθνική οδός ήταν εκκλησία. Όχι αντικανονικές προσπεράσεις, υπερβολικές ταχύτητες κ.τ.λ. Σκέφτηκα ο αφελής: επιτέλους κάτι γίνεται. Τελικά και ο άγιος φοβερά θέλει.
Για να μη μακρηγορώ και σας κουράζω, τέσσερις μήνες μετά την εφαρμογή των νέων μέτρων, ισχύουν ότι περιέγραψα στην αρχή. Χάος, και προκλητική αδιαφορία, και από την μεριά της τροχαίας (η οποία όποτε θυμάται κάνει κάποιους έλεγχους), και από την μεριά των οδηγών.
Έμεινε ωστόσο μια μικρή λεπτομέρεια. Η αύξηση των προστίμων που καθόρισε η κυβέρνηση, και προσπάθησε να μας πείσει ότι «είναι για το καλό μας», και όχι για εισπρακτικούς λόγους. Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει ποιο είναι το «καλό» στους γονείς του μοτοποδηλάτη που σκοτώθηκε.
Όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι πόσο δίκαιο είχε ο Βάρναλης γράφοντας…
Φταίει το κακό το ριζικό μας;
Φταίει ο θεός που μας μισεί;
Φταίει το κεφάλι το ζαβό μας;
Φταίει πάνω από όλα το κρασί;
Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα
Προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα…..

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Η συνομωσία της ελπίδας.

Πρόσφατα συγκινηθήκαμε με την συγκλονιστική ιστορία της Αμαλίας, και οργιστήκαμε από την κατάντια του εθνικού συστήματος υγείας.
Οι ιστορίες ανθρώπων που πάσχουν από την «επάρατη» είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι αυτοί μάχονται για να αποκτήσουν ότι έχουν όλοι οι άλλοι συνάνθρωποι τους. Την καλή υγειά. Αγωνίζονται για μια «στάλα ζωής» με αξιοπρέπεια, αψηφώντας τις καταδικαστικές στατιστικές.
Υπάρχει κάτι που λέγεται ελπίδα, και η ελπίδα ως γνωστών πεθαίνει πάντα τελευταία..
H ακόλουθη ιστορία είναι η ιστορία ενός «επτάχρονου» σαραντάρη, που δεν αφήνει την ελπίδα να πεθάνει. Τουλάχιστον όχι τόσο πρόωρα. Συνωμοτεί μαζί της και αγωνίζεται…
Tο παρακάτω κείμενο είναι μεταφρασμένο από την Μαρία Σεφέρου και είναι αφιερωμένο στην μνήμη της Ειρήνης. Ολόκληρο το κείμενο με περισσότερες ιστορίες ανθρώπων που αντιμετωπίζουν την «επάρατη» με θάρρος και αξιοπρέπεια, είναι διαθέσιμο στην διεύθυνση: Ο Καρπός της Ελπίδας
από την δική μου μεριά το κείμενο είναι αφιερωμένο στη Zωή.

Η ιστορία του Dave M. – ∆ιάγνωση 1996
Τελευταία ενηµέρωση 24 Αυγούστου 2004



«Το 1996, ο σύζυγός µου, ο Dave, ήταν 33 ετών. Είχαµε δύο µικρά αγοράκια
και ένα κοριτσάκι µωρό. Ήταν καθηγητής ιστορίας στο Γυµνάσιο και προπονητής στο ποδόσφαιρο και στο µπάσκετ, εργαζόµενος µε τις οµάδες του και πηγαίνοντας στο σχολείο µε το ποδήλατό του. Ήταν γεμάτος ζωή και ενέργεια και αγάπη για τον καθένα που ήταν γύρω του. Το σύνθημα της ζωής του ήταν πάντα, “χρησιμοποίησε τα πράγματα, αγάπα τους ανθρώπους”. Είχε κάποιους πονοκεφάλους αλλά τους απέδωσε σε κούραση. Σκεπτόταν να επισκεφτεί ένα γιατρό, διότι είχε επισημάνει ότι κατά τη διάρκεια παιχνιδιών µπάσκετ µερικές φορές καταλαμβανόταν από ένα αστείο, παράξενο αίσθηµα και οι ήχοι ανακατεύονταν. Αλλά προτού κλείσει αυτό το ραντεβού (µε το γιατρό), ο κόσμος του κατέρρευσε.
Στις 23 ∆εκεµβρίου του 1996, ενωρίς το πρωί, οδηγούσε µαζί µε τον αδελφό
του προς το Portland. Έπεσαν πάνω σ’ ένα κοµµάτι πάγο και το φορτηγάκι (van)αναποδογυρίστηκε τρεις φορές. Ο αστυνοµικός περιπολίας µας τηλεφώνησε να µας πει ότι τονείχαν µεταφέρει στο νοσοκοµείο. Χρειάστηκα πάνω από µία ώρα για να εντοπίσω το νοσοκοµείο που ήταν. Μέχρι τότε κόντευα να τρελαθώ, αλλά όταν τελικά µίλησα µε τη νοσοκόµα στα επείγοντα περιστατικά, µου είπε, “Ναι, αστειεύονται µε τις νοσοκόµες. Ο σύζυγός σου χρειάζεται ένα ράµµα πάνω από το µάτι του, και αυτό είναι. Μπορείς να έλθεις να τους πάρεις.” Πόσο λίγα γνώριζα…
Όταν µπήκα στο δωµάτιό του, ο Dave είπε, “Υπάρχει κάτι που µεγαλώνει στο κεφάλι µου.” Κοίταξα το γιατρό και τον ρώτησα, “Είναι εντάξει;” νοµίζοντας πως ο Dave χρειαζόταν ένα καλό φαγητό. Ο γιατρός µου είπε, “Όχι βέβαια”, και ύψωσε στο φως ένα φιλµ της Αξονικής(CT). Του είχαν κάνει το σκαν διότι οι παλµοί της καρδιάς του ήταν ακανόνιστοι και τα µάτια του άνισα διεσταλµένα. Ακόµη και για το µη εξειδικευµένο µάτι µου, ο όγκος ήταν τεράστιος, γεµίζοντας πλήρως το ένα τέταρτο του κεφαλιού του και σπρώχνοντας τον εγκέφαλο στο πλάι. “Αυτό πρέπει να βγει”, είπα. “Σωστά το κατάλαβες”, είπε ο γιατρός. “Εάν δεν υπήρχε το ατύχηµα, θα ήταν νεκρός σε ένα δυο µήνες.” Ποιος φανταζόταν ότι θα µπορούσες να είσαι ευγνώµων για αυτοκινητιστικά ατυχήµατα;
Έτσι φύγαµε για το πλησιέστερο κέντρο νευροχειρουργικής, το οποίο κατά σύµπτωση βρισκόταν στην πόλη που µέναµε, στο Walla Walla, WA. Είδαµε το νευροχειρουργό την ίδια νύχτα και του έκαναν µια Μαγνητική. Έδωσαν στον Dave αγωγή µε Decadron and Dilantin και τον έστειλαν σπίτι για τα Χριστούγεννα.
Ο Dave έκανε την εγχείρηση στις 6 Ιανουαρίου, του 1997. Υπήρχαν 20 άτοµα στην αίθουσα αναµονής, στέλνοντας θετική ενέργεια στον Dave, φορώντας όλοι τους κορδέλες συµπάθειας (“sympathy bandages”) στο κεφάλι τους. Οι γιατροί δεν µπόρεσαν ν’ αφαιρέσουν όλο τον όγκο διότι ήταν περιτυλιγµένος γύρω από κάποια πολύ ζωτικά αγγεία και το οπτικό του νεύρο. Η διάγνωση ήταν αναπλαστικό αστροκύτωµα 2-3 βαθµού. Ο νευροχειρουργός είχε πει προηγουµένως πως εάν ήταν “καρκίνος” θα ήταν πιθανώς µια ποικιλία που αυξάνεται πολύ αργά, αφού ο όγκος είχε µεγαλώσει τόσο πολύ µε τόσο λίγα συµπτώµατα. Όµως, παρόλο που µίλησαν για καρκίνο, νιώθαµε αρκετά πεπεισµένοι ότι µεγάλωνε αργά κι ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αυτό µέχρι που µπήκε στη µονάδα εντατικής θεραπείας. Η νοσοκόµα ήταν µια φίλη του Dave από το Γυµνάσιο και έκλαιγε. ∆εν µπορούσε να µε κοιτάξει στα µάτια.
Γνώριζα ότι δεν µου είχαν πει ολόκληρη την ιστορία. Έτσι επέστρεψα στο Νευροχειρουργό. “Πείτε µου πάλι την ιστορία”, του είπα. Τελικά µε ρώτησε αν του ζητούσα να µου πει αριθµούς. Του απάντησα, “Ναι, νοµίζω πως αυτό θέλω.”
Απάντησε, “Με θεραπεία, το 80% των ανθρώπων µε αυτό τον τύπο καρκίνου ζουν 2-3
χρόνια.” Το µυαλό µου ζαλίστηκε. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;;; Ο Dave έχει τρία µικρά παιδιά που τον χρειάζονται. Αυτό δεν µπορεί να συµβεί. Αλλά γνώριζα ότι ο Dave σε όλη του τη ζωή δεν ανήκε στο 80%. Έπρεπε ν’ ανήκει στην οµάδα που ζούσε, απλά ήταν υποχρεωµένος να ανήκει..
Είπα στον Dave για τη διάγνωση. Χαµογέλασε µε το περίφηµο χαµόγελό του και είπε, “Πάρε µε έξω από αυτόν το χώρο. Τα νοσοκοµεία είναι για τους αρρώστους!” Πήγε σπίτι µετά από τρεις µέρες κατά τις οποίες είχε γοητεύσει τις νοσοκόµες. Λίγες εβδοµάδες αργότερα έκανε µια εµφάνιση έκπληξη σε µια συναυλία της κοινότητας., µε τίτλο “Συνοµωσία Ελπίδας”. Αυτή η συναυλία δίνει τις εισπράξεις της για διαφορετικό φιλανθρωπικό σκοπό κάθε χρόνο, και ο Dave ήταν κεντρικός παράγοντας στο ξεκίνηµά της πριν λίγα χρόνια. Τραγούδησε ένα τραγούδι που ο ίδιος είχε γράψει για το γιο µας τον Kenny, που ήταν αυτιστικό. Ήταν καταπληκτικό, και το πλήθος τρελάθηκε!
O Dave έκανε 33 συνεδρίες ακτινοβολίας. Ολόκληρη η κοινότητα προσευχόταν γι’ αυτόν, βοηθώντας µε το οδήγημα και τα παιδιά, φέρνοντας στο σπίτι φαγητά και λαχανικά. Ο Dave επέστρεψε στη δουλειά αµέσως µόλις άρχισε τις ακτινοβολίες. Το προσωπικό είχε προσφέρει αρκετό χρόνο στον Dave, να πάρει ένα ολόκληρο έτος χωρίς να εργάζεται, µε πληρωµή, αλλά εκείνος επέστρεψε στη δουλειά µετά από λίγες εβδοµάδες. Ο ραδιολόγος-ογκολόγος είπε, “Λοιπόν, ποιο είναι το σχέδιο εδώ;”
Και ο Dave απάντησε, “Θα του κλωτσήσουµε το κεφάλι! ” Η δύναµή του και η στάση του εµπνέουν. O Dave συνέχισε να κάνει Μαγνητικές κάθε τρεις µήνες. Μετά από 6 µήνες , το υπόλοιπο του όγκου άρχισε να συρρικνώνεται. Πολύ γρήγορα τα σκαν κρίνονταν καθαρά και τα έκανε κάθε 6 µήνες. Ο Dave απλά συνέχισε να κάνει όλα τα πράγµατα στα οποία είναι τόσο καλός, διδάσκοντας, προπονώντας, τραγουδώντας και εµπνέοντας. Συχνά έλεγε, “∆εν είναι τίποτα, απλά ένα κάτι. Υπάρχει λόγος που είµαι ακόµη εδώ.” Εξήµισι χρόνια αργότερα, το Μάρτιο του 2003, ο όγκος του Dave έδειξε κάποια αύξηση. Μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, είχε µια άλλη εγχείρηση, αυτή τη φορά στο Πανεπιστήµιο της Washington. Μετά άρχισε ένα πρόγραµµα µεγάλης δόσης Temodar. Πήρε αυτή τη χηµειοθεραπεία για 21 µέρες, µετά ξεκουράστηκε για 7, σε αντίθεση µε το συνηθισµένο τρόπο που παίρνουν 5 µέρες και ξεκουράζονται για 23. Αµέσως αφού άρχισε τη χηµειοθεραπεία αποφασίσαµε να πάµε τα παιδιά µας στο Disneyland. Η Kate αρρώστησε µε ανεµευλογιά (chickenpox) το πρωί της δεύτερης µέρας µας εκεί. ∆εν είναι αυτό τυπικό; Ε, λοιπόν, ακόµη και τότε ο Dave κατάφερε να χαµογελάει.
Ο Dave συνέχισε τη χηµειοθεραπεία για 14 µήνες. Σε όλη αυτή την περίοδο συνέχισε να διδάσκει, να προπονεί, να παίζει µουσική, και να ενθαρρύνει εκατοντάδες παιδιά, ειδικά τα δικά του τρία. Ακριβώς αυτή την τελευταία εβδοµάδα (19-8-2004), ο Dave ήταν πάλι στο Πανεπιστήµιο της Washington για ακτινοβολία Gamma knife για την αντιµετώπιση δύο µικροσκοπικών όγκων που βρέθηκαν στο τελευταίο σκαν. Στην ιστοσελίδα του µπορείτε να δείτε το απίστευτο χαµόγελό του καθώς βίδωναν το καλούπι στο κεφάλι του. Η φωτογραφία είναι του ίδιου που παίζει κιθάρα µ’ ένα φίλο, περίπου τρεις ώρες µετά την ολοκλήρωση της Gamma knife… εξ’ ου και οι επίδεσµοι στο κεφάλι. Σήµερα είναι 41 ετών και ευγνώµων για κάθε µέρα που ζει. Γιορτάζει την επιβίωσή του λέγοντας, “Λοιπόν, µερικές φορές πρέπει να µε συγχωρείτε που συµπεριφέροµαι σαν παιδί… Είµαι µόνο 7 ½ ετών στην καινούργια µου ζωή!”
Όταν έµαθε για πρώτη φορά για τον όγκο του είπε, “Ο πρώτος στόχος µου είναι να είµαι στο σπίτι για τα πρώτα Χριστούγεννα του νεογέννητου κοριτσιού µας. Ο επόµενος στόχος µου είναι να χορέψω στο γάµο της.” Κανείς µας δεν έχει αµφιβολία ότι θα είναι εκεί!

“Ηρεµία δεν σηµαίνει ελευθερία από τις καταιγίδες, αλλά ειρήνη µέσα στις καταιγίδες”.»


Οι όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήµατος απαρτίζουν το 22% όλων των κακοηθειών που παρουσιάζονται σε παιδιά µέχρι 14 ετών και το 10% των όγκων που παρουσιάζονται σε παιδιά ηλικίας µεταξύ 15 και 19 ετών. (Brainlife - Brain Tumor Medical Database)
Οι ιστορία που διαβάσετε δεν είναι απλή αφηγήση ιατρικών περιστατικών. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι το ξεχείλισµα της πίστης και το ξεδίπλωµα όλων των έµφυτων δυνάµεων της ανθρώπινης ψυχής που µπορούν να µετακινούν “βουνά”. Όλες οι ιστορίες διδάσκουν,εµπνέουν και ενδυναµώνουν τον αναγνώστη. Η κάθε µια αφήγηση έχει να δώσεικαι κάτι το ξεχωριστό. Από ιατρικής πλευράς, ο αναγνώστης θ’ ανακαλύψει κάποιες καινούργιες θεραπείες που εφαρµόζονται στην Αµερική, µερικές ακόµη σε πειραµατικό στάδιο, κι έτσι θα διευρύνει τις γνώσεις του. Και η γνώση είναι ∆ΥΝΑΜΗ ποιος µπορεί να το αµφισβητήσει;
Στο σηµείο αυτό, και για να µη γίνει κάποια παρεξήγηση, θέλω να επισηµάνω ότι καµία περιγραφή ιατρικής θεραπείας, συµβατικής ή συµπληρωµατικής, δεν αποτελεί πρόταση για ν’ ακολουθήσει κάποιος στα τυφλά τη συγκεκριµένη αγωγή. Ο κάθε ασθενής και οι συγγενείς του πρέπει να βρουν τη θεραπεία που τους ταιριάζει, σε συνεργασία πάντα µε τον ειδικό θεράποντα γιατρό ή γιατρούς που έχουν επιλέξει. Αυτό, εξάλλου, µου ζήτησαν να το τονίσω ιδιαίτερα και οι ίδιοι οι µακροχρόνια επιζώντες, που τόλµησαν να δηµοσιοποιήσουν τις ιστορίες τους, µε τους οποίους µπόρεσα να έλθω σε επαφή.
Tα κυριότερα συµπεράσµατα και συστάσεις που βγαίνουν µέσα από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις των εµπειριών των µακροχρόνια επιζώντων (ή επιζησάντων) από όγκους εγκεφάλου:
1. ∆εν µπορείς να παλέψεις επιτυχώς έναν εχθρό τον οποίο δεν γνωρίζεις.
2. ∆εν µπορείς να νικήσεις µια αρρώστια – είτε σαν ασθενής είτε σαν γιατρός – όταν πιστεύεις εξαρχής πως είναι ανίατη, ακριβώς όπως δεν µπορείς να νικήσεις έναν εχθρό που πιστεύεις πως είναι αήττητος.
3. Κανένας γιατρός – άνθρωποι είναι κι αυτοί – δεν έχει το δικαίωµα, βασιζόµενος σε στατιστικές, και αγνοώντας την ιδιαιτερότητα και τις έµφυτες δυνάµεις του κάθε οργανισµού, να κάνει απροκάλυπτα αρνητικές προγνώσεις, προβλέποντας δυσµενή εξέλιξη και περιορισµένο χρόνο ζωής για τον ασθενή. ∆υστυχώς, τέτοιες αρνητικές “προφητείες” τείνουν να αυτοεπαληθεύονται, διότι υπονοµεύουν καίρια την πίστη του ασθενούς και των συγγενών του στη θεραπεία, παραλύοντας τη θέληση και τη δύναµή τους, µε αποτέλεσµα να µη µπορούν να παλέψουν επιτυχώς την επάρατη.
Αρνητικές προγνώσεις γεµίζουν τον ασθενή και τους συγγενείς του µε απαισιοδοξία και φόβο, και ο φόβος ελκύει και υλοποιεί το αντικείµενο της φοβίας. (“Εκείνο που φοβότανε τόπαθε”, λέει η λαϊκή σοφία). Επιπλέον, η αρνητική εικόνα που εντυπώνεται σταθερά στη φαντασία κάποια στιγµή υλοποιείται.
4. Η δύναµη της ανθρώπινης ψυχής και η εξελισσόµενη ιατρική επιστήµη µπορούν να διαψεύσουν τα στατιστικά δεδοµένα.
5. Οι καρκινοπαθείς που επιβίωσαν για πολλά χρόνια δεν είχαν την ψυχολογία του θύµατος αλλά µάλλον του αποφασισµένου µαχητή εναντίον ενός ύπουλου εχθρού που τους απειλούσε τη ζωή.
6. Ο/η ασθενής και οι συγγενείς του/της δεν πρέπει να διστάζουν να ζητούν και δεύτερη και τρίτη ιατρική γνώµη, ούτε να φοβούνται να κάνουν εκ των προτέρων ερωτήσεις στους γιατρούς για την αποτελεσµατικότητα και τις παρενέργειες (βραχυπρόθεσµες ή µακροπρόθεσµες) των θεραπειών που τους προτείνουν.
7. Υπάρχουν όγκοι εγκεφάλου τους οποίους, ενώ αρκετοί νευροχειρουργοί χαρακτήρισαν µη-εγχειρήσιµους, βρέθηκε συνάδελφός τους που, χρησιµοποιώντας την τελευταία ιατρική τεχνολογία, αφαίρεσε επιτυχώς, µερικώς ή ολικώς – κάποτε, µάλιστα, χωρίς ολικήνάρκωση!– δίχως ν’ αφήσει ελαττώµατα στο χειρουργηµένο.
8. Οι περισσότεροι από τους µακροχρόνια επιζώντες µε την καλύτερη κλινική εικόνα είχαν προσθέσει στις συµβατικές θεραπείες τους την προσευχή, τη θετική σκέψη, τον οραµατισµό, την καθηµερινή φυσική άσκηση καθώς και συµπληρώµατα διατροφής (βιταµίνες,ιχνοστοιχεία, βότανα) για να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό τους σύστηµα. Το βιβλίο τούτο είναι µια ταπεινή αλλά εγκάρδια προσφορά στον πανανθρώπινο αγώνα κατά της “επάρατης”. Εύχοµαι ολόψυχα ν’ ανάψει µια φλόγα Ελπίδας σε πολλούς απελπισµένους συνανθρώπους µας, και ιδιαίτερα σε παιδιά. Αυτός, βεβαίως, είναι και ο σκοπός για τον οποίο εκπονήθηκε. Και νιώθω πως η ψυχή της Ειρήνης, βλέποντας από το πνευµατικό πεδίο όπου βρίσκεται ότι η “θυσία” της γέννησε Ελπίδα, θα πληµµυρίζει από χαρά και αγαλλίαση.
http://virtualtrials.com/survive.cfm