Μπορώ να πω ότι από μικρός είχα την ίδια πρεμούρα με τον Καπουτζιδη. Παρακολουθούσα ανελλιπώς τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Κάθε χρόνο πωρωνόμουν με τις βαθμολογίες (ρε πότε θα ψηφίσουν επιτέλους αυτοί οι Τούρκοι;), ενώ από εκείνη την περίοδο μου έμεινε η συμπάθεια για την Ισπανία η οποία μας έδινε το κάτι τις της (Greece two points), κάθε χρόνο.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με τον διαγωνισμό για πολλά χρόνια, μέχρι που συμμετείχε ο πολλής Σάκης, ο οποίος έβαλε το νερό στα αυλάκι και προετοίμασε την ανάδειξη της ναμπερ ουαν Έλενας. Μεσολάβησαν βέβαια κάποιες πρόσκαιρες αποτυχίες από τον ρομποκοπ Ρακιντζη, και την ελληνίδα Πάμελα Άντερσον –Μαντώ (αχ αυτό το ντεκολτέ), αλλά είπαμε η Έλενα ήταν νάμπερ ουάν.
Η χαμένη υπερηφάνεια μας επανήλθε και ολοι πλέον ως παλιοί πρωταθλητές, έχουμε τεράστιες απαιτήσεις. Είναι το πρεστιζ και η πρόσφατη ιστορία της χώρας που δεν επιτρέπει αποτυχίες. Τα ερωτήματα είναι καυτά .Τι θα γίνει με την καλομοίρα; Την ευλόγησε καλά ο πατριάρχης; Θα μπει στον τελικό; Θα το σηκώσει το «τιμημένο»;
Πλέον μου πέρασε η πρεμούρα και το άγχος της διάκρισης, καθώς διαφωνώ σε όλα. Το "σόου", τα ποσά που ξοδεύονται για τις δημόσιες σχέσεις και τις αμοιβές, με την ποιότητα των τραγουδιών και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν, κ.τ.λ. Εδώ και πολλά χρόνια, η βράδια του διαγωνισμού, αποτελεί λόγο συγκέντρωσης της παρέας, με σκοπό το χαβαλέ. Ποιος είπε ότι η Eurovision είναι παντελώς άχρηστη. Κάθε άλλο. Γιατί δηλαδή; Επειδή μας κοστίζει κάτι δισεκατομμύρια, και στέλνουμε τα σαχλοκουδουνα, μισόγυμνα, να ουρλιάζουν "αγγλιστί"; Ε, και; Εδώ στην Ελλάδα είμαστε πολύ «λαρτζ» και πληρώνουμε κάτι τις παραπάνω ακόμη και για το γέλιο μας.
Έτσι λοιπόν θυμάμαι (πρέπει να ήταν το 93) όπου μισόγυμνη η Καιτη Γαρμπή διαφήμιζε την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ρε τι γέλιο ρίξαμε εκείνη την μέρα. Φοιτηταριό συγκεντρωμένο πίσω από μια μαυροασπρη τηλεόραση, την παρακολουθούσαμε να λικνίζεται στους τσιφτελοποπ ρυθμούς του τραγουδιού, ξυπόλυτη και ξεβράκωτη . Οι συνειρμός δεν άργησε να γίνει. Αυτός αφορούσε τις αγγλίδες που «αγωνίσθηκαν» πριν την Καιτουλα, και τις κοπέλες από το μπαλέτο δημοφιλούς σκυλάδικου της Κομοτηνής , καθώς οι ομοιότητες μεταξύ τους ήταν τόσο εμφανείς! Αναρωτιόμασταν λοιπόν γιατί δεν βγήκαν οι αγγλίδες να κάνουν το μπαλέτο της Καιτης, με την Μποκοτα, να εκτελεί χρέη λούλουδους (μπας και κάνει κάτι χρήσιμο και αυτό το κορίτσι). Ε ρε γλέντια!!!
Τα χρόνια πέρασαν, η σύνθεση της παρέας αλλάζει κάθε χρόνο, αλλά το γέλιο την βραδιά του διαγωνισμού, παραμένει αμείωτο. Τα σχόλια και ο χαβαλές πάντα σε συνάρτηση με την επικαιρότητα. Θυμάμαι το 2004 ότι προτρέπαμε τον Καλατραβα να χρησιμοποιήσει την (ελαφρώς ευτραφή ) τραγουδίστρια μικρής βαλκανικής χώρας στην μετακίνηση του σκέπαστρου του Oλυμπιακού σταδίου (μείζον ζήτημα εκείνων των ημερών), ενώ πρόπερσι αναρωτιόμασταν αν το παιδί του Kαρβέλα θα μοιάζει με αυτόν ή με τον τραγουδιστή των Lordy.
Στο τέλος κάθε βραδιάς τραγουδούμε αγκαλιασμένοι τον εθνικό ύμνο της χώρας, το τραγούδι δηλαδή που για ακόμη μια χρόνια πάτωσε , και τα συνθήματα βγαίνουν αυθόρμητα (άτιμες συμμαχίες, έξω οι Βαλτικές χώρες από την Ευρώπη, η Σκανδιναβία είναι ένα κράτος, κ.τ.λ.).
Από όλες αυτές τις μαζώξεις (ουισκακι φιστικακι, eurovision), έχει προκύψει το ακόλουθο «τραγούδι» το οποίο φανερώνει την ικανότητα του εκάστοτε συνθέτη, ως προς την δημιουργία πρωτότυπης μουσικής. H γνωστή φα-σολ-λα δα, είναι ο πυλώνας αυτών των μουσικών αριστοτεχνικών συνθέσεων.
Τώρα κάποιος θα μπορούσε να με εγκαλέσει, γιατί και εγώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο «συνθέτω» τα τραγουδάκια που ανεβάζω στο μπλογκ. Φα-σολ-λα-δα μαγειρεύω και εγώ. Δίκιο έχεις του απαντώ. Αν ήμουν ηθοποιός το όνειρο μου θα ήταν να παίξω στην Επίδαυρο. Ως εκκολαπτόμενος συνθέτης, το όνειρο μου είναι να πάω στην γιουροβιζιον…
Κανείς δεν ασχολήθηκε με τον διαγωνισμό για πολλά χρόνια, μέχρι που συμμετείχε ο πολλής Σάκης, ο οποίος έβαλε το νερό στα αυλάκι και προετοίμασε την ανάδειξη της ναμπερ ουαν Έλενας. Μεσολάβησαν βέβαια κάποιες πρόσκαιρες αποτυχίες από τον ρομποκοπ Ρακιντζη, και την ελληνίδα Πάμελα Άντερσον –Μαντώ (αχ αυτό το ντεκολτέ), αλλά είπαμε η Έλενα ήταν νάμπερ ουάν.
Η χαμένη υπερηφάνεια μας επανήλθε και ολοι πλέον ως παλιοί πρωταθλητές, έχουμε τεράστιες απαιτήσεις. Είναι το πρεστιζ και η πρόσφατη ιστορία της χώρας που δεν επιτρέπει αποτυχίες. Τα ερωτήματα είναι καυτά .Τι θα γίνει με την καλομοίρα; Την ευλόγησε καλά ο πατριάρχης; Θα μπει στον τελικό; Θα το σηκώσει το «τιμημένο»;
Πλέον μου πέρασε η πρεμούρα και το άγχος της διάκρισης, καθώς διαφωνώ σε όλα. Το "σόου", τα ποσά που ξοδεύονται για τις δημόσιες σχέσεις και τις αμοιβές, με την ποιότητα των τραγουδιών και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν, κ.τ.λ. Εδώ και πολλά χρόνια, η βράδια του διαγωνισμού, αποτελεί λόγο συγκέντρωσης της παρέας, με σκοπό το χαβαλέ. Ποιος είπε ότι η Eurovision είναι παντελώς άχρηστη. Κάθε άλλο. Γιατί δηλαδή; Επειδή μας κοστίζει κάτι δισεκατομμύρια, και στέλνουμε τα σαχλοκουδουνα, μισόγυμνα, να ουρλιάζουν "αγγλιστί"; Ε, και; Εδώ στην Ελλάδα είμαστε πολύ «λαρτζ» και πληρώνουμε κάτι τις παραπάνω ακόμη και για το γέλιο μας.
Έτσι λοιπόν θυμάμαι (πρέπει να ήταν το 93) όπου μισόγυμνη η Καιτη Γαρμπή διαφήμιζε την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ρε τι γέλιο ρίξαμε εκείνη την μέρα. Φοιτηταριό συγκεντρωμένο πίσω από μια μαυροασπρη τηλεόραση, την παρακολουθούσαμε να λικνίζεται στους τσιφτελοποπ ρυθμούς του τραγουδιού, ξυπόλυτη και ξεβράκωτη . Οι συνειρμός δεν άργησε να γίνει. Αυτός αφορούσε τις αγγλίδες που «αγωνίσθηκαν» πριν την Καιτουλα, και τις κοπέλες από το μπαλέτο δημοφιλούς σκυλάδικου της Κομοτηνής , καθώς οι ομοιότητες μεταξύ τους ήταν τόσο εμφανείς! Αναρωτιόμασταν λοιπόν γιατί δεν βγήκαν οι αγγλίδες να κάνουν το μπαλέτο της Καιτης, με την Μποκοτα, να εκτελεί χρέη λούλουδους (μπας και κάνει κάτι χρήσιμο και αυτό το κορίτσι). Ε ρε γλέντια!!!
Τα χρόνια πέρασαν, η σύνθεση της παρέας αλλάζει κάθε χρόνο, αλλά το γέλιο την βραδιά του διαγωνισμού, παραμένει αμείωτο. Τα σχόλια και ο χαβαλές πάντα σε συνάρτηση με την επικαιρότητα. Θυμάμαι το 2004 ότι προτρέπαμε τον Καλατραβα να χρησιμοποιήσει την (ελαφρώς ευτραφή ) τραγουδίστρια μικρής βαλκανικής χώρας στην μετακίνηση του σκέπαστρου του Oλυμπιακού σταδίου (μείζον ζήτημα εκείνων των ημερών), ενώ πρόπερσι αναρωτιόμασταν αν το παιδί του Kαρβέλα θα μοιάζει με αυτόν ή με τον τραγουδιστή των Lordy.
Στο τέλος κάθε βραδιάς τραγουδούμε αγκαλιασμένοι τον εθνικό ύμνο της χώρας, το τραγούδι δηλαδή που για ακόμη μια χρόνια πάτωσε , και τα συνθήματα βγαίνουν αυθόρμητα (άτιμες συμμαχίες, έξω οι Βαλτικές χώρες από την Ευρώπη, η Σκανδιναβία είναι ένα κράτος, κ.τ.λ.).
Από όλες αυτές τις μαζώξεις (ουισκακι φιστικακι, eurovision), έχει προκύψει το ακόλουθο «τραγούδι» το οποίο φανερώνει την ικανότητα του εκάστοτε συνθέτη, ως προς την δημιουργία πρωτότυπης μουσικής. H γνωστή φα-σολ-λα δα, είναι ο πυλώνας αυτών των μουσικών αριστοτεχνικών συνθέσεων.
Τώρα κάποιος θα μπορούσε να με εγκαλέσει, γιατί και εγώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο «συνθέτω» τα τραγουδάκια που ανεβάζω στο μπλογκ. Φα-σολ-λα-δα μαγειρεύω και εγώ. Δίκιο έχεις του απαντώ. Αν ήμουν ηθοποιός το όνειρο μου θα ήταν να παίξω στην Επίδαυρο. Ως εκκολαπτόμενος συνθέτης, το όνειρο μου είναι να πάω στην γιουροβιζιον…
2 σχόλια:
η φετεινή συμμετοχή της Ισπανίας και της Ισλανδίας όμως, άλλο πράγμα ε?
άντε, με το καλό κι εσύ νάμπερ ουάν βρε! έχεις άλλωστε όλα τα προσόντα! ;)
Εμένα μου άρεσε η Ιρλανδία (στον φούρνο με πατάτες).
Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Για να είμαι πανέτοιμος, και νάμπερ ουάν του χρόνου, έχω αρχίσει εντατικά μαθήματα ….καλλιτεχνικού πατινάζ, ενώ παράλληλα κάνω φιλίες με τον Φωκά Ευαγγελινό.
Δημοσίευση σχολίου