ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Αγανάκτηση είναι το λιγότερο που θα έλεγα. Παλιότερα
ασχολούμασταν με υποθέσεις αστυνομικών , που από «αμέλεια»
ή σε «νόμιμη άμυνα», αφαιρούσαν ζωές.
Τις τελευταίες μέρες αναδεικνύεται μια νέα θλιβερή
πραγματικότητα. Οι θάνατοι του οδηγού λεωφορείου στην
Σίνδο, και του δεκαπεντάχρονου έφηβου στην
Αλεξανδρούπολη, από εγκληματική αμέλεια (ή αν θέλετε
ανικανότητα ) των αστυνομικών οργάνων είναι γεγονός.
Το ρεπορτάζ ωστόσο ανέδειξε και άλλο θύμα από
αστυνομική καταδίωξη στην Εγνατία οδό λίγο έξω από την
Καβάλα. Αυτό πέρασε στα ψιλά εφόσον επρόκειτο για
θάνατο λαθρομετανάστη.
Η θλιβερή πραγματικότητα κατά την γνώμη μου είναι η
ανικανότητα των αστυνομικών. Σε προηγούμενο πόστ
εξέτασα αν είναι επαρκής ή όχι
αστυνόμευση , και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν
είναι. Σήμερα θα προσθέσω, σε αυτήν την ανεπαρκή
αστυνόμευση, και την εγκληματική ανικανότητα της
αστυνομίας για την διατήρηση της τάξης.
Κι όμως. Ναρκομανής υπό την επήρεια έλλειψης της
δόσης του, αποδρά μέρα μεσημέρι, από περιπολικό αφού
πρώτα αφαίρεσε το υπηρεσιακό περίστροφο του οδηγού
μέσα από τσαντάκι τύπου «μπανάνα» που είχε
εκτεθειμένο δίπλα του. Αδυνατούν να τον συλλάβουν
έγκαιρα, και το κακό γίνεται.
Κι όμως. Φορτηγάκι δεν σταματά σε έλεγχο –
μπλόκο στης αστυνομίας, καταδιώκεται (ή καλύτερα
«συνοδεύεται») από περιπολικό, και ανεξέλεγκτο μέσα σε
κατοικημένη περιοχή προσκρούει με διερχόμενο
μοτοποδήλατο όπου τραυματίζει θανάσιμα τον οδηγό του.
Δεν φτάνει μόνο ότι έγινε το κακό. Σε αυτήν την
περίπτωση σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας «Οι δύο
διακινητές αναζητούνται». Συνεπώς το κακό είναι διπλό.
Κι όμως. ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ένα άλλο φορτηγάκι δεν σταματά
σε έλεγχο (με οδηγό τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας
θα σκέφθηκε ότι: ούτε παρακάτω πρόκειται να τον
σταματήσουν, ούτε πρόκειται αυτοί που τον ακολουθούν
να τον φτάσουν). Κατά την «καταδίωξη» ο οδηγός χάνει
τον έλεγχο του αυτοκινήτου, και ανατρέπεται. Και εδώ
το κακό έγινε.
Δεν θέλω να κάνω τον κριτή που εκ του ασφαλούς και εκ
του αποτελέσματος κρίνει.
Γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ τις ιδιαίτερες συνθήκες
κάτω από τις οποίες εργάζονται οι αστυνομικοί, και αν
θέλετε δέχομαι τα παράπονα που αφορούν τον κλάδο τους.
Άλλες φορές τους «κατηγορούμε για υπερβάλλοντα ζήλο»
και άλλες φορές τους θέλουμε σκληρούς και άτεγκτους.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Όσο καλές κι
αν είναι οι προθέσεις τους , αυτές από μόνες τους τελικά
ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ώστε να μη θρηνούμε θύματα.

Τις επόμενες μέρες θα παρελάσουν από τα παράθυρα
ειδικοί και μη, καθώς η αντιπολίτευση θα προσπαθήσει
να «αποδείξει» ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, η
κυβέρνηση θα τις αρνηθεί παραπέμποντας όπως κάθε φορά
για την αναζήτηση των ενόχων στις Ένορκες Διοικητικές
Εξετάσεις του σώματος και στην δικαιοσύνη, και οι
πολίτες για μια ακόμη φορά θα αποπροσανατολιστούν.
Έτσι διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Μετά από
ένα τραγικό γεγονός κλαίμε την μοίρα μας, ρίχνουμε
τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, και ύστερα από ένα
σύντομο χρονικό διάστημα το ξεχνάμε. Έτσι, σπάνια
αποδίδονται ευθύνες και τιμωρούνται οι ένοχοι καθώς
στην καλύτερη περίπτωση βρίσκουν κάποιο εξιλαστήριο
θύμα να την πληρώσει. Έχει μεγάλη σημασία να μάθουμε
ποιος έφταιξε και να τιμωρηθεί, αλλά ακόμη μεγαλύτερη
να μην ξαναγινούν τα ίδια λάθη.
Θέλουμε να δούμε μέτρα εναντίον αυτού του φαινομένου.
Δεν μας ενδιαφέρει κύριοι αν υπάρχει ή όχι πολιτική
ευθύνη. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το αντιλαμβάνεστε
και θέλετε να το χρησιμοποιήσετε εσείς.
Επιτέλους κάνετε κάτι εναντίον αυτής της κατρακύλας.

Ένας στίχος για τις ψυχές που χάθηκαν…

«Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη». Κ. Δημουλά.

Και ένα τραγούδι….

ονειρεμένη αστυνομία

Τι να το κάνεις όργανο το αλεξίσφαιρο γιλέκο
αφού στην υπηρεσία σου έκανες τον «Αλέκο»;
Έτσι κι αλλιώς αν το φοράς δεν θα χωράει η «μπανάνα»
που τους κρατούμενους με μιας ξυπνά απ’ τη νιρβάνα

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία

Τι να τις κάνεις όργανο τις έρμες χειροπέδες;
η εκπαίδευση σου έγινε πάνω στους καναπέδες.
Δεν έμαθες να τις φοράς στους ύποπτους και τώρα
πίσω από άλλοθι κρύβεσαι και λες φταίει «η κακία η
ώρα».

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία

Τι να το κάνεις όργανο το γρήγορο αμάξι;
αφού στην καταδίωξη δεν τρέχεις πας με τάξη.
Αυτήν που τάχα αποζητάς και βιαίως επιβάλεις
σε αγώνες πορείες κτλ. Της λαϊκής της πάλης.

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία