ΚΕΜΑΛ

Είναι μερικά τραγούδια που μας σημαδεύουν. Ταυτιζόμαστε τόσο πολύ μαζί τους ώστε συχνά σκεφτόμαστε ότι «λες και γραφτήκαν για μας». Αυτή είναι κατά την γνώμη μου η μαγεία και η δύναμη αυτών των τραγουδιών. Μιλάνε με μια γλώσσα έμμετρη, ποιητική, αλληγορική, γεμάτη συμβολισμούς και εικόνες. Μια γλώσσα που μας εκφράζει, αλλά συχνά δεν έχουμε την ικανότητα να την χρησιμοποιήσουμε έτσι εμείς. Εκεί από μηχανής θεοί έρχονται οι ποιητές και λύνουν το σταυρόλεξο αυτής της ανικανότητας της έκφρασης μας. Δεν μένει παρά να τους ακούσουμε προσεκτικά, ώστε να αφουγκραστούμε τα συναισθήματα μας.

Ο Κεμάλ είναι ένα αγαπημένο τέτοιο τραγούδι. Πρώτη φορά το άκουσα με τους αγγλικούς στίχους μη γνωρίζοντας φυσικά ότι την μουσική του την υπέγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ξανάπεσα πάνω μετά από καιρό τυχαία ακούγοντας το σε κάποιο ραδιόφωνο. Το έψαξα και το βρήκα. Έμαθα να το ερμηνεύω με την κιθάρα, και το ενέταξα στο πρόγραμμα μου, καθώς εκείνη την εποχή δούλευα κάποια βράδια παίζοντας ζωντανά μουσική.

Το κομμάτι προσφέρονταν για το κλείσιμο του προγράμματος καθώς η επωδός καληνύχτιζε πικρά, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ». Δεν ήταν λίγοι οι φίλοι που περίμεναν να ακούσουν το κομμάτι και αναγκαστικά κάθονταν μέχρι το τέλος της βραδιάς.

Εκείνη την εποχή πιστεύαμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Η επωδός ήταν γροθιά στο στομάχι, και φυσικά ήταν κάτι που κανείς δεν παραδέχονταν. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας όμως προβληματιζόμασταν: «ρε συ λες να’ χε δίκιο ο Γκάτσος;» δεν έμενε παρά να επιχειρήσουμε να αφαιρέσουμε μια και μόνο λέξη από τα γραφόμενα. Ένα «δεν», και αυτός ο κόσμος θα άλλαζε…

Και το θαύμα έγινε, έτσι αυθόρμητα κάποιο βραδύ. Μόλις απήγγειλα την τελευταία φράση άκουσα το κοινό από κάτω να φωνάζει με πεποίθηση, ότι «αυτός ο κόσμος θα αλλάξει». Έτσι ξαφνικά το κομμάτι δεν αποτελούσε πια «την γροθιά στο στομάχι», αλλά «την γροθιά στο μαχαίρι». Με «ηθικόν ακμαιότατον», και την αυτοπεποίθηση στα ύψη λοιπόν , ούτε «λύκου δόντι», ούτε «λιονταριού προβιά» φοβόμασταν να αντιμετωπίσουμε. Βέβαια για μας οι «αρχόντοι» είχαν σαφώς αμελητέα δύναμη καθώς πιστεύαμε ότι αυτή πηγάζει από τους ανθρώπους οπού αντιπροσωπεύουν. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, ανα πάσα στιγμή μπορούν να τους την αφαιρέσουν. Έτσι η δύναμη τους είναι ουσιαστικά η δύναμη των ανθρώπων. Μα οι άνθρωποι είμαστε εμείς. Άρα δύναμη είναι δική μας.

Είναι όμως δική μας; Πως συμπεριφερόμαστε όταν την αποκτήσουμε; Τι κρύβουν οι ψυχές μας; Τελικά πόσο σκοτεινές είναι αυτές οι ψυχές των ανθρώπων;

Με τον Κεμάλ θέλησα να θυμηθώ τον Μάνο Χατζιδάκι που πέθανε πριν 15 χρόνια στις 15 Ιουνίου του 1994. Φεύγοντας μας άφησε έναν μουσικό παράδεισο, άνοιξε τις πύλες του, και μας προσκάλεσε όλους να βγάλουμε την θηλιά της πολιτιστικής και πνευματικής φθήνιας και ανοησίας από το λαιμό μας. Ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι βέβαιο ωστόσο, ότι αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Και είναι βέβαιο επίσης πως αυτός ο παράδεισος είναι ένας από τους λίγους που μπορούν να φωτίσουν τις σκοτεινές ψυχές των ανθρώπων.

Τον Κεμάλ θέλω να τον αφιερώσω στην Ζωή. Αν ήταν μαζί μας σήμερα θα είχε τα γενέθλια της και ήταν το αγαπημένο της τραγούδι.

Με τον Κεμάλ θα σας «καληνυχτίσω» για αυτό το καλοκαίρι (εκτός σοβαρού απροόπτου).Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συμμετείχαν με σχόλια ή απλώς επισκεφτήκαν το τελευταίο τρίμηνο το pikos apikos blog. Θα τα ξαναπούμε τον Σεπτέμβρη .

Ελπίζω να περάσουμε καλά στις διακοπές αλλά το πιο σημαντικό είναι να γυρίσουμε όλοι πίσω υγιείς.

ΚΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ.