Tου λιμανιού, και του σαλονιού

"Πιάνουν λιμάνι στην Θεσσαλονίκη"…
1 Μαίου 2008 οι κατ’ εξοχήν ροκάδες Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Σάκης Μπουλάς, Γιάννης Ζουγανέλης & Δημήτρης Σταρόβας συνεχίζουν ακάθεκτοι …στην Θεσσαλονίκη στο Νύχτερινο κέντρο «ΠΥΛΗ ΑΞΙΟΥ» περιοχή σφαγείων(11η πύλη λιμανιού) απο σήμερα 2 Μαϊου 2008
Η ακαταμάχητη ροκ συντροφιά στην οποία θα συμμετέχουν και οι Άλκης Κωνσταντόπουλος και Τάνια Κικίδη, θα χαρίσει μελωδικές στιγμές και σκηνές απείρου κάλλους .

Όσο για τις υπερβολικές τιμές, που κυκλοφορούν φήμες, δεν αληθεύουν, καθώς είναι οι εξής:
ΤΙΜΗ ΕΙΣΟΔΟΥ : 20€ ΜΕ ΠΟΤΟ ΣΤΟ BAR
ΤΙΜΗ ΦΙΑΛΗΣ : 170€ ΑΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ. Επίσης οι φήμες που κυκλοφρούν για την ενδυματολογία των θαμώνων ότι δήθεν χωρίς κουστούμι και βραδινή τουαλέτα δεν θα μπει κανένας, αυτό δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση. Ο καθένας μπορεί να φορέσει ότι γουστάρει, αρκεί να είναι αξιοπρεπής, και αυτό ισχύει για όλα τα κέντρα της Ελλάδος...

H είδηση είναι δημοσιευμένη εδώ και μέρες ενώ ήδη χαρακτηρίζεται επιτυχημένη η εμφάνιση του σχήματος στην Θεσσαλονίκη. Βέβαια η Πύλη Αξιού είναι ένας χώρος ο οποίος φιλοξενεί κατεξοχήν λαϊκόσκυλάδικα σχήματα «πρώτης κατηγόριας», ενώ στο θερινό μαγαζί του ίδιου ιδιοκτήτη, εμφανίζεται αυτές τις μέρες το σχήμα Ρουβά -Ζήνα. Επειδή κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο, θα ασκήσω κριτική με τα αυτοσχέδια μελοποιημένα στιχάκια παρακάτω, θυμίζοντας ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, έχουν περάσει από την πλάκα και τις Εσπερίδες, κάνοντας παραστάσεις με πενήντα άτομα για κοινό (τώρα έχουν μάνατζερ, οι οποίοι μιλάνε για μπάτζετ, και ελάχιστη κατανάλωση. Προφανώς τώρα βγάζουν λιγότερα χρήματα από τότε). Ο Ζουγανέλης και ο Μπουλάς δημιούργησαν την δική τους σχολή (την οποία ακολουθεί ακόμη και σήμερα ο Πανούσης), στο "Αχ Μαρία", ο Σταρόβας με τους άγαμους θύτες, ξεκίνησε από τον Μύλο της Θεσσαλονίκης (τον οποίο προφανώς πλέον δεν καταδέχεται). Τέλος ο Βασίλης και ο Λαβρέντης το 93 τραγουδούσαν για "σκυλάδικα στην εθνική", και ενω αναρωτιόταν "Θεέ μου πως φτάσαμε ως εδώ"; στο τέλος διαπίστωναν ότι "μας έχουν πνίξει τα σκατά". Ε λοιπόν αυτά τα σκατά που φτύνατε τότε, τώρα τα γλύφετε, και ένα είναι το σίγουρο. Οτι έχετε πλέον ευθύνη μεγάλη για αυτόν τον αχταρμά ο οποίος χαρακτηρίζει την ελληνική κουλτούρα της διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Από την πλάκα τον Ζυγό
και με το χρήμα οδηγό
ανέβηκαν με κέφι.
Στην νύφη του Θερμαϊκού
στο «μιούσικ χώλ» πύλη Αξιού
Κι αρπάξανε το ντέφι

Φτιαγμένο αυτό το μαγαζί
να τραγουδήσουνε μαζί
γνωστές επιτυχίες
Όπως παλιά στο παρελθόν
Ρουβάς και ΔΕΣΠΟΙΝΑ λοιπόν
κάναν ατασθαλίες

Άντε και εις ανώτερα
με τον Ρουβά σε κότερα
να χτίσετε καριέρα
σε μιούσικ χωλς σκυλάδικα
ένσημα «λουλουδάδικα»
κολλάτε νύχτα μέρα

Εκεί κατάντησε λοιπόν.
Το «αχ Μαρία» παρελθόν
και η «σφεντόνα» λήθη.
Ενώ «αρκούδι νηστικό»
σε «τάλεντ σόου» μουσικό
εμένα δεν με πείθει.

"Να δεις τι σου χω για μετά"
με “che”,λουλούδια, λαϊκά
άσματα θα γλεντήσουν
σκληροί ροκάδες σολονικοίς
μαζί με σκύλαδες ολικής
νέο φαν κλαμπ θα ορίσουν.

Ο ΠIΚΟΣ ΑΠΙΚΟΣ ΣΤΗΝ EUROVISION

Μπορώ να πω ότι από μικρός είχα την ίδια πρεμούρα με τον Καπουτζιδη. Παρακολουθούσα ανελλιπώς τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Κάθε χρόνο πωρωνόμουν με τις βαθμολογίες (ρε πότε θα ψηφίσουν επιτέλους αυτοί οι Τούρκοι;), ενώ από εκείνη την περίοδο μου έμεινε η συμπάθεια για την Ισπανία η οποία μας έδινε το κάτι τις της (Greece two points), κάθε χρόνο.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με τον διαγωνισμό για πολλά χρόνια, μέχρι που συμμετείχε ο πολλής Σάκης, ο οποίος έβαλε το νερό στα αυλάκι και προετοίμασε την ανάδειξη της ναμπερ ουαν Έλενας. Μεσολάβησαν βέβαια κάποιες πρόσκαιρες αποτυχίες από τον ρομποκοπ Ρακιντζη, και την ελληνίδα Πάμελα Άντερσον –Μαντώ (αχ αυτό το ντεκολτέ), αλλά είπαμε η Έλενα ήταν νάμπερ ουάν.

Η χαμένη υπερηφάνεια μας επανήλθε και ολοι πλέον ως παλιοί πρωταθλητές, έχουμε τεράστιες απαιτήσεις. Είναι το πρεστιζ και η πρόσφατη ιστορία της χώρας που δεν επιτρέπει αποτυχίες. Τα ερωτήματα είναι καυτά .Τι θα γίνει με την καλομοίρα; Την ευλόγησε καλά ο πατριάρχης; Θα μπει στον τελικό; Θα το σηκώσει το «τιμημένο»;

Πλέον μου πέρασε η πρεμούρα και το άγχος της διάκρισης, καθώς διαφωνώ σε όλα. Το "σόου", τα ποσά που ξοδεύονται για τις δημόσιες σχέσεις και τις αμοιβές, με την ποιότητα των τραγουδιών και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν, κ.τ.λ. Εδώ και πολλά χρόνια, η βράδια του διαγωνισμού, αποτελεί λόγο συγκέντρωσης της παρέας, με σκοπό το χαβαλέ. Ποιος είπε ότι η Eurovision είναι παντελώς άχρηστη. Κάθε άλλο. Γιατί δηλαδή; Επειδή μας κοστίζει κάτι δισεκατομμύρια, και στέλνουμε τα σαχλοκουδουνα, μισόγυμνα, να ουρλιάζουν "αγγλιστί"; Ε, και; Εδώ στην Ελλάδα είμαστε πολύ «λαρτζ» και πληρώνουμε κάτι τις παραπάνω ακόμη και για το γέλιο μας.
Έτσι λοιπόν θυμάμαι (πρέπει να ήταν το 93) όπου μισόγυμνη η Καιτη Γαρμπή διαφήμιζε την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ρε τι γέλιο ρίξαμε εκείνη την μέρα. Φοιτηταριό συγκεντρωμένο πίσω από μια μαυροασπρη τηλεόραση, την παρακολουθούσαμε να λικνίζεται στους τσιφτελοποπ ρυθμούς του τραγουδιού, ξυπόλυτη και ξεβράκωτη . Οι συνειρμός δεν άργησε να γίνει. Αυτός αφορούσε τις αγγλίδες που «αγωνίσθηκαν» πριν την Καιτουλα, και τις κοπέλες από το μπαλέτο δημοφιλούς σκυλάδικου της Κομοτηνής , καθώς οι ομοιότητες μεταξύ τους ήταν τόσο εμφανείς! Αναρωτιόμασταν λοιπόν γιατί δεν βγήκαν οι αγγλίδες να κάνουν το μπαλέτο της Καιτης, με την Μποκοτα, να εκτελεί χρέη λούλουδους (μπας και κάνει κάτι χρήσιμο και αυτό το κορίτσι). Ε ρε γλέντια!!!
Τα χρόνια πέρασαν, η σύνθεση της παρέας αλλάζει κάθε χρόνο, αλλά το γέλιο την βραδιά του διαγωνισμού, παραμένει αμείωτο. Τα σχόλια και ο χαβαλές πάντα σε συνάρτηση με την επικαιρότητα. Θυμάμαι το 2004 ότι προτρέπαμε τον Καλατραβα να χρησιμοποιήσει την (ελαφρώς ευτραφή ) τραγουδίστρια μικρής βαλκανικής χώρας στην μετακίνηση του σκέπαστρου του Oλυμπιακού σταδίου (μείζον ζήτημα εκείνων των ημερών), ενώ πρόπερσι αναρωτιόμασταν αν το παιδί του Kαρβέλα θα μοιάζει με αυτόν ή με τον τραγουδιστή των Lordy.

Στο τέλος κάθε βραδιάς τραγουδούμε αγκαλιασμένοι τον εθνικό ύμνο της χώρας, το τραγούδι δηλαδή που για ακόμη μια χρόνια πάτωσε , και τα συνθήματα βγαίνουν αυθόρμητα (άτιμες συμμαχίες, έξω οι Βαλτικές χώρες από την Ευρώπη, η Σκανδιναβία είναι ένα κράτος, κ.τ.λ.).
Από όλες αυτές τις μαζώξεις (ουισκακι φιστικακι, eurovision), έχει προκύψει το ακόλουθο «τραγούδι» το οποίο φανερώνει την ικανότητα του εκάστοτε συνθέτη, ως προς την δημιουργία πρωτότυπης μουσικής. H γνωστή φα-σολ-λα δα, είναι ο πυλώνας αυτών των μουσικών αριστοτεχνικών συνθέσεων.
Τώρα κάποιος θα μπορούσε να με εγκαλέσει, γιατί και εγώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο «συνθέτω» τα τραγουδάκια που ανεβάζω στο μπλογκ. Φα-σολ-λα-δα μαγειρεύω και εγώ. Δίκιο έχεις του απαντώ. Αν ήμουν ηθοποιός το όνειρο μου θα ήταν να παίξω στην Επίδαυρο. Ως εκκολαπτόμενος συνθέτης, το όνειρο μου είναι να πάω στην γιουροβιζιον…

ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Αγανάκτηση είναι το λιγότερο που θα έλεγα. Παλιότερα
ασχολούμασταν με υποθέσεις αστυνομικών , που από «αμέλεια»
ή σε «νόμιμη άμυνα», αφαιρούσαν ζωές.
Τις τελευταίες μέρες αναδεικνύεται μια νέα θλιβερή
πραγματικότητα. Οι θάνατοι του οδηγού λεωφορείου στην
Σίνδο, και του δεκαπεντάχρονου έφηβου στην
Αλεξανδρούπολη, από εγκληματική αμέλεια (ή αν θέλετε
ανικανότητα ) των αστυνομικών οργάνων είναι γεγονός.
Το ρεπορτάζ ωστόσο ανέδειξε και άλλο θύμα από
αστυνομική καταδίωξη στην Εγνατία οδό λίγο έξω από την
Καβάλα. Αυτό πέρασε στα ψιλά εφόσον επρόκειτο για
θάνατο λαθρομετανάστη.
Η θλιβερή πραγματικότητα κατά την γνώμη μου είναι η
ανικανότητα των αστυνομικών. Σε προηγούμενο πόστ
εξέτασα αν είναι επαρκής ή όχι
αστυνόμευση , και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν
είναι. Σήμερα θα προσθέσω, σε αυτήν την ανεπαρκή
αστυνόμευση, και την εγκληματική ανικανότητα της
αστυνομίας για την διατήρηση της τάξης.
Κι όμως. Ναρκομανής υπό την επήρεια έλλειψης της
δόσης του, αποδρά μέρα μεσημέρι, από περιπολικό αφού
πρώτα αφαίρεσε το υπηρεσιακό περίστροφο του οδηγού
μέσα από τσαντάκι τύπου «μπανάνα» που είχε
εκτεθειμένο δίπλα του. Αδυνατούν να τον συλλάβουν
έγκαιρα, και το κακό γίνεται.
Κι όμως. Φορτηγάκι δεν σταματά σε έλεγχο –
μπλόκο στης αστυνομίας, καταδιώκεται (ή καλύτερα
«συνοδεύεται») από περιπολικό, και ανεξέλεγκτο μέσα σε
κατοικημένη περιοχή προσκρούει με διερχόμενο
μοτοποδήλατο όπου τραυματίζει θανάσιμα τον οδηγό του.
Δεν φτάνει μόνο ότι έγινε το κακό. Σε αυτήν την
περίπτωση σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας «Οι δύο
διακινητές αναζητούνται». Συνεπώς το κακό είναι διπλό.
Κι όμως. ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ένα άλλο φορτηγάκι δεν σταματά
σε έλεγχο (με οδηγό τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας
θα σκέφθηκε ότι: ούτε παρακάτω πρόκειται να τον
σταματήσουν, ούτε πρόκειται αυτοί που τον ακολουθούν
να τον φτάσουν). Κατά την «καταδίωξη» ο οδηγός χάνει
τον έλεγχο του αυτοκινήτου, και ανατρέπεται. Και εδώ
το κακό έγινε.
Δεν θέλω να κάνω τον κριτή που εκ του ασφαλούς και εκ
του αποτελέσματος κρίνει.
Γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ τις ιδιαίτερες συνθήκες
κάτω από τις οποίες εργάζονται οι αστυνομικοί, και αν
θέλετε δέχομαι τα παράπονα που αφορούν τον κλάδο τους.
Άλλες φορές τους «κατηγορούμε για υπερβάλλοντα ζήλο»
και άλλες φορές τους θέλουμε σκληρούς και άτεγκτους.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Όσο καλές κι
αν είναι οι προθέσεις τους , αυτές από μόνες τους τελικά
ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ώστε να μη θρηνούμε θύματα.

Τις επόμενες μέρες θα παρελάσουν από τα παράθυρα
ειδικοί και μη, καθώς η αντιπολίτευση θα προσπαθήσει
να «αποδείξει» ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, η
κυβέρνηση θα τις αρνηθεί παραπέμποντας όπως κάθε φορά
για την αναζήτηση των ενόχων στις Ένορκες Διοικητικές
Εξετάσεις του σώματος και στην δικαιοσύνη, και οι
πολίτες για μια ακόμη φορά θα αποπροσανατολιστούν.
Έτσι διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Μετά από
ένα τραγικό γεγονός κλαίμε την μοίρα μας, ρίχνουμε
τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, και ύστερα από ένα
σύντομο χρονικό διάστημα το ξεχνάμε. Έτσι, σπάνια
αποδίδονται ευθύνες και τιμωρούνται οι ένοχοι καθώς
στην καλύτερη περίπτωση βρίσκουν κάποιο εξιλαστήριο
θύμα να την πληρώσει. Έχει μεγάλη σημασία να μάθουμε
ποιος έφταιξε και να τιμωρηθεί, αλλά ακόμη μεγαλύτερη
να μην ξαναγινούν τα ίδια λάθη.
Θέλουμε να δούμε μέτρα εναντίον αυτού του φαινομένου.
Δεν μας ενδιαφέρει κύριοι αν υπάρχει ή όχι πολιτική
ευθύνη. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το αντιλαμβάνεστε
και θέλετε να το χρησιμοποιήσετε εσείς.
Επιτέλους κάνετε κάτι εναντίον αυτής της κατρακύλας.

Ένας στίχος για τις ψυχές που χάθηκαν…

«Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη». Κ. Δημουλά.

Και ένα τραγούδι….

ονειρεμένη αστυνομία

Τι να το κάνεις όργανο το αλεξίσφαιρο γιλέκο
αφού στην υπηρεσία σου έκανες τον «Αλέκο»;
Έτσι κι αλλιώς αν το φοράς δεν θα χωράει η «μπανάνα»
που τους κρατούμενους με μιας ξυπνά απ’ τη νιρβάνα

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία

Τι να τις κάνεις όργανο τις έρμες χειροπέδες;
η εκπαίδευση σου έγινε πάνω στους καναπέδες.
Δεν έμαθες να τις φοράς στους ύποπτους και τώρα
πίσω από άλλοθι κρύβεσαι και λες φταίει «η κακία η
ώρα».

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία

Τι να το κάνεις όργανο το γρήγορο αμάξι;
αφού στην καταδίωξη δεν τρέχεις πας με τάξη.
Αυτήν που τάχα αποζητάς και βιαίως επιβάλεις
σε αγώνες πορείες κτλ. Της λαϊκής της πάλης.

Είναι μια μόνο μια ονειρεμένη αστυνομία

CAPTAIN HOOK

Το τελευταίο δεκαήμερο ήταν πλήρες. Είχε γιορτές, επετείους, και πολλές ευκαιρίες για αφιερώματα στην μπλογκόσφαιρα.

Βρήκα και διάβασα ενδιαφέροντα πράγματα. Πραγματικά αξίζει τον κόπο προς ενημέρωση σας ένα εκτενές αφιέρωμα της ΝΙΝΑΣ ΚΟΥΛΕΤΑΚΗ για την πρωτομαγιά. Έμαθα πράγματα που μου διέφευγαν.

Ομολογώ ότι ζήλεψα τον κύριο ΣΤΙΧΑΚΙΑ για το επετειακό στιχάκι του, και σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα

Δεδομένου ότι έγραψα κάτι για το Πάσχα, οι δυο παραπάνω με υπερκαλύπτουν για την πρωτομαγιά, πάμε λοιπόν δυο εβδομάδες πίσω στην επέτειο της 21^ης Απριλίου.

Σήμερα το τραγούδι, δε το λέω εγώ. Δεν θα μπορούσα να αποδώσω το νόημα όπως ο δημιουργός του. Ο Γιώργος Μ. Μαρίνος (απλή συνωνυμία με τον γνωστό σόουμαν), κλόουν ποιητής και συνθέτης, ζει και εργάζεται από χρονιά στην Δανία. Έχει κυκλοφορήσει 23 μεγάλους δίσκους, και πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το παραπάνω σύντομο βιογραφικό είναι από το βιβλίο «ο Γιωργάρας ο Γαργάρας» , (εκδόσεις Κέδρος, 1988), ένα βιβλίο που μου έμαθε ότι : «οι άνθρωποι που δεν αγαπάνε τα ζώα, δεν αγαπάνε ούτε τους ανθρώπους», μα κυρίως ότι « με την ίδια ευκολία που χτυπάς ένα ζώο, χτυπάς κι έναν άνθρωπο».

Ένα αφιέρωμα για την συγγραφική του μόνο δυστυχώς πλευρά, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Καυστικός, δηκτικός, σατυρικός, και απολαυστικός, παραλληλίζει τον δικτάτορα με τον Κάπταιν Χουκ, και πλάθει ένα μουσικό παραμύθι , προφητεύοντας το τέλος του.

Το τραγούδι λέγεται Καπταιν Χουκ, και ανήκει στον δίσκο «Απολογισμός».

Πως λέγεται αλήθεια αυτός

Αυτός που έχει χάσει την παλάμη του, του έχει κοπεί η παλάμη, και στην θέση της έχει βάλει ένα γάντζο; Εμείς εκεί πάνω τον λεμέ Κάπταιν ΧΟΥΚ.

Αυτός λοιπόν είναι ο χαρακτηριστικότερος τύπος δικτάτορα.

Αυτός που μπήγει τον γάντζο στον λαιμό των ανθρώπων και τους τραβά, εκεί που θέλει. Με το χέρι ψηλά σηκωμένο στον ήλιο, μας δείχνει το φως. Και το φως είναι ο ίδιος, γιατί ο γάντζος δείχνει τον εαυτό του. Μας δείχνει τον ίσιο δρόμο, μας δείχνει το μέλλον, μας δείχνει την αλήθεια που πάντα είναι ο ίδιος. Μας δείχνει τις χαρές του κόσμου.

Δεν κάνει ποτέ του λάθη, αλλά μια και μόνη φορά, το λάθος που έκανε, του στοίχησε πολύ ακριβά. Τον βρήκαμε νεκρό στην τουαλέτα, γιατί ΣΚΟΥΠΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΧΕΡΙ.

Δεν πήγε από σφαίρα ούτε από μαχαίρι,

ο φουκαράς σκουπίστηκε, και έκανε λάθος χέρι.

Τραλαλα λα λα…. Τον χάσανε, τρα λα λα. ζωή σε λογού τους.

Πέταξε….. μας άφησε…..

Στην τουαλέτα κάθισε, μια μέρα να τα κάνει

κι έτσι νεκρό τον βρήκανε απάνω στην λεκάνη

δέκα σωματοφύλακες και η αστυνομία

κι όλοι τους συμφωνήσανε η αλήθεια είναι μια

Δεν πήγε από σφαίρα, ούτε από μαχαίρι

Ο φουκαράς σκουπίστηκε, και έκανε λάθος χέρι (δις)

Τραλαλα τραλαλα …πέθανε….Ο καημένος….Υπάρχουν κι άλλοι από πίσω.

Έθνος αυτός κι οι γύρω του όλοι γνωστοί πατριώτες

πατρίδα γνωστοί εφοπλιστές, και εμείς οι άγνωστοι στρατιώτες

Και μια αλήθεια μοναχή ο κόσμος ο δικός του

κι ότι θεωρούσε αληθινό γύρω άπτον εαυτό του

Αλλά ..Δεν πήγε από σφαίρα, ούτε από μαχαίρι

Ο φουκαράς σκουπίστηκε, και έκανε λάθος χέρι (δις)

Για σταθείτε ρε παιδιά δεν πέθανε αυτός γιατί λέτε ότι πέθανε. Αυτός βρίσκεται φυλακή, και να δείτε μια μέρα θα μας τον ξαναβγάλουνε….

Κονσέρβα sms - ευχές

Πως πέρασα το Πάσχα;

Δεν μπορώ να πω. Πέρασα καλά. Διασκέδασα. Και όλα αυτά χωρίς καν να βγω από το σπίτι!!!

Φρόνησε η τηλεόραση για αυτό.

Για μια ακόμη χρονιά παρακολούθησα «έγκυρα ρεπορτάζ» που αφορούσαν φυσικά τι άλλο, τα έθιμα του Πάσχα, για τις περιοχές όπου με κόπο διατηρούν τις παραδόσεις.

Ο σαΐτοπόλεμος στο Βροντάδο της Χίου, η ανάσταση στα νεκροταφεία της Κοζάνης( ανατριχίλα) , τα αερόστατα στο Λεωνίδιο, και οι εκρήξεις με δυναμίτη σε βραχώδη ορεινή περιοχή της Καλύμνου (ξύπνησαν τους Τούρκους απέναντι απ΄τα άγρια χαράματα).

Όλα τα κανάλια έσπευσαν να μεταδώσουν το ρεπορτάζ. Ρε παιδιά γιατί μπαίνετε στον κόπο. Προβάλετε το περσυνό. Από πέρσι δεν έχει αλλάξει κάτι.

Ο ίδιος ρεπόρτερ οι ίδιες εικόνες, οι ίδιες δηλώσεις, οι ίδιες μαρτυρίες από αυτούς που διαφωνούν με το έθιμο. Το εμπεδώσαμε αγαπητοί αρχισυντάκτες, το εμπεδώσαμε..

Για μια ακόμη φορά παρατηρήθηκε το ίδιο φαινόμενο. Ο Έλληνας πιστός έσπευσε να στείλει τις ευχές του με τον πλέον δημοφιλή και απρόσωπο τρόπο, αμέσως μετά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ που ξεστόμισε εν μέσω βεγγαλικών και άλλων τυμπανοκρουσιών ο παπάς. Οι συνέπειες ήταν οι γνωστές. Μπλοκάρανε τα πάντα. Τώρα τι μας έχει πιάσει να τις στέλνουμε πρώτοι, λες και συμμετέχουμε σε έναν άτυπο διαγωνισμό πρωτότυπης και ανούσιας ευχής, αυτό είναι άλλο.

Έτσι λοιπόν δέχθηκα με τουλάχιστον δίωρη καθυστέρηση, και φέτος τις καθιερωμένες ευχές από άτομα που το κάνουν αυτό κάθε χρόνο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν έχει σημασία αν είχαμε διατηρήσει επαφή όλη την προηγούμενη χρονιά. Ακάθεκτοι έγραφαν για το “Άγιο φως τής αναστάσεως να με φωτίζει” και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Το μεγάλο σουξέ ήταν οι sms -ευχές των πολιτικών. Με μεγάλη «τιμή» δέχθηκα την ακόλουθη ευχή, από πολιτευτή τής ιδιαίτερης πατρίδας μου: “ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΕΙ , ΝΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΖΩΗ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. (ακολουθεί το όνομα του για να ξερώ ποιον θα ψηφίσω)”

Αναρωτιέμαι που βρήκε το προσωπικό μου τηλέφωνο για μου ευχηθεί «προσωπικά». Να ναι καλά ο άνθρωπος (να μην είμαστε και αγενείς). Αλλά δεν καταλαβαίνει ο,τι βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του; Γιατί πολύ ΑΠΛΑ αν με φωτίσει το άγιο πνεύμα και εμένα και τους υπολοίπους εν δυνάμει ψηφοφόρους του, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει ψήφο (αυτό που λέμε μαύρο στον Μαυρογυαλούρο).

Αυτά και για το φετινό Πάσχα. Άντε πάλι και του χρόνου.

Μερικά στιχάκια πεΦωτισμένα από το «ανθρώπινο» μήνυμα που έλαβα.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ SMS

ΟΧΙ άλλα sms

με κοινότυπες ευχές:

“το άγιο φως να μη σβήσει ποτέ”

λαϊκιστή πολιτικέ.

ΟΧΙ άλλα sms

έχουν χαμηλές «τιμές»

και ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ του πιστού,

την ψήφο έτσι δίχως νου.

την πατρίδα, (δικό σου) βιλαέτι

έκανες με το ρουσφέτι

όνειρα πουλάς με “γάντι”

πονηρέ πολιτικάντη.

Φώτισε τον άγιο φως

τις ευχές του μοναχός

να μάς στέλνει απ’ τη βουλή

κι όχι μέσα απ΄ το “κελι”

Κι αν αυτό ειν ‘ουτοπία

σε καλώ στην ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ

όπου ΘΑ γευτείς στην μάπα

κόκκινη ΜΑΤΑ ΝΤΟΜΑΤΑ